“Kom je aan ’t Heegeneerke, dan kom je aan mij”

“Als ik de Vrijwilligersprijs win, stop ik met alles. Dan heb ik mijn doel bereikt.” Rob Hermans, secretaris van ’t Heegeneerke, was stellig. Maar sinds hij 5 februari van wethouder Vivianne Heijnen te horen kreeg dat hij gewonnen had, is die stelling van tafel. Wat Rob motiveert om tóch door te gaan met werk voor ’t Heegeneerke en hoe ontroerd hij was toen hij hoorde dat hij gewonnen had, lees je in dit interview.

“Natuurlijk ga ik door. Dit werk geeft me zo veel voldoening. Het geeft me een doel en ik heb veel lol.” Samen met zijn man Marc Claessen, voorzitter Sophie Welters en penningmeester Fred Franssen vormt hij het bestuur van Stichting ’t Heegeneerke, dé sociale ontmoetingsplek en huiskamer van De Heeg. `t Heegeneerke bestaat 5 jaar. En waar 5 jaar geleden nog een handjevol mensen de huiskamer in De Heeg wist te vinden, zit het er nu goed vol. “Daar ben ik verschrikkelijk trots op. Dankzij ’t Heegeneerke hebben we De Heeg op de kaart gezet. Ondanks dat het winkelcentrum niks is. Sjiek vind ik dat.”

Activiteiten
’t Heegeneerke in buurtcentrum De Boeckel is meer dan een leuke plek waar je lekkere koffie kunt drinken en terechtkunt voor hulp of een praatje. Rob: “We organiseren ook activiteiten. Kienen, daar komen inmiddels 75 man op af. Handwerken. Knutselen. Samen eten. Als mensen ons vragen om iets te organiseren, doen we dat.”

De aanhouder
“Gaat niet, bestaat niet. Dat is mijn motto”, vertelt Rob. Marc die ondertussen is aangeschoven, knikt. “En niet lullen, maar poetsen. Rob is van de actie. Als hij iemand wil helpen, stopt hij niet totdat het hem gelukt is. En hij krijgt altijd zijn zin. Hoe vaak mensen tegen ons zeiden: dat gaat jullie nooit lukken. Nou, mooi wel. Robs netwerk is groot. Dus als wij zelf iemand niet kunnen helpen, dan vinden we wel iemand die dat wel kan.”

Een doel
Ondanks dat hij kanker heeft, is Rob hij bijna altijd bezig voor ’t Heegeneerke. “Ik hoef absoluut geen medelijden. Ik krijg er zelfs de kriebels van. Ik ben afgekeurd, maar thuiszitten is niks voor mij. Dit vrijwilligerswerk geeft me een doel. Ik ben dankbaar dat dit op mijn pad kwam. De laatste tijd laat mijn gezondheid me in de steek. Dan moet ik écht even naar huis om bij te tanken. Daarom moet ik mijn tijd zelf kunnen indelen. Eigen baas zijn. Dat kan niet als je een reguliere baan hebt.”

Een kastelein
En er is meer dat Rob motiveert. “De waardering die je krijgt als je iemand helpt, is onbetaalbaar. Als iemand je na een etentje om de nek vliegt en vertelt hoe heerlijk hij genoten heeft, dan doe je het goed. Soms is een luisterend oor genoeg. Ik vergelijk ons wel eens met de kasteleins van vroeger. Die vervulden een belangrijke sociale functie. Laatst raakte ik in gesprek met een man. Hij kon amper rondkomen. Ik heb geluisterd. En een lijntje gelegd naar iemand die hem kon helpen. Zo werken wij. Of we helpen iemand zelf, of we verwijzen door. Daarvoor werken we ook nauw samen met het Sociale Team, het Veilige BuurtenTeam, Mondriaan en Envida. Zij verwijzen op hun beurt ook mensen naar ons.”

Veel plezier
Er wordt ook veel gelachen in ’t Heegeneerke. Rob: “Vorig jaar zaten we met een groep vrijwilligers lekker buiten op het terras. We hadden goed gegeten en tafelden onder het nodige gelach nog wat na. Opeens stond er een man met een aktetas naast ons. ‘Hallo, mag ik jullie begeleiding spreken?’ vroeg ie met een uitgestreken gezicht. Het werd even stil en toen barstten we allemaal in luid gelach uit. ‘Nou meneer, we mogen vandaag zonder begeleiding naar buiten’, diende ik hem van repliek. God, wat hebben we gelachen.”

Waardering
Dat hij nu een prijs heeft gewonnen, vindt hij geweldig. “Ik had het totaal niet verwacht. Ik heb gejankt als een klein kind. Het deed me ongelooflijk goed, deze waardering voor ons werk. Maar ik heb dit niet alleen voor elkaar gekregen. Deze toko bestaat dankzij het werk van alle 16 vrijwilligers. Daarom trakteer ik alle vrijwilligers op een etentje in het Schnitzelparadijs.”

Een lintje
“Eerst riep ik dus ‘als ik de Vrijwilligersprijs win, stop ik ermee.’ Maar die stelling is van tafel. Ik ga door. Met veel zin. Ik heb nog ideeën genoeg. Pas nog heb ik via crowdfunding deze supergave koffiemachine kunnen kopen. En van het Struys Comité kregen we geld. En ik heb geregeld dat we meedoen met lief-en-leedstraten. Wat kan ik zeggen? Deze plek voelt als een tweede thuis en de mensen hier als familie”, legt Rob uit. “We hebben er maar van gemaakt: als Rob een lintje krijgt, stopt ie ermee”, besluit Marc lachend.

Meer info: https://www.heegeneerke.nl/