Vroeger in een nieuw jasje

Met zijn vrijwilligerswerk hoopt Max Hehalatu de Molukse cultuur door te geven aan de volgende generatie. “Niet alleen onze normen en waarden, ook de lessen die wij geleerd hebben”, vertelt hij. “Mijn stelregel is dat onze kinderen het beter moeten hebben dan wij.” Max kreeg uit handen van wethouder Jim Janssen de Vrijwilligersprijs in de categorie Cultuur.

‘Dat doe je gewoon’
Eigenlijk is hij er vanzelf ingerold. “Ik was altijd al betrokken bij de kerk en daar vroeg iemand of ik interesse had om bij het bestuur van stichting Moetiara Maloekoe te komen. Daar moest ik eventjes over nadenken, maar nadat ik lid werd ben ik nooit meer weggegaan. Vrijwilligerswerk zit een beetje in ons. Net als mantelzorg. Dat doe je gewoon. Ik snap heel goed dat het tegenwoordig anders is. Iedereen moet werken en dan heb je niet altijd tijd voor vrijwilligerswerk of een ziek familielid. Dat is voor oudere generaties soms moeilijk te begrijpen, maar tijden veranderen.”

Trots
Max werd 24 jaar geleden bestuurslid en heeft inmiddels aan veel projecten meegewerkt. “In 2013 zijn we met de steun van Stadsgoud een eethuisje begonnen, Rumah Makan. Een plek waar mensen met een kleine beurs komen eten en tegelijkertijd een podium is voor jongeren die in de catering willen werken.” Vol trots vertelt hij over het succes. “Een paar jongens die toen bij Rumah Makan werkten, hebben nu hun eigen restaurant ‘Saté by June’.” Als hij terugkijkt op zijn vrijwilligerswerk, zegt hij: “Misschien heb ik wel het verkeerde beroep gekozen. Ik heb altijd in de financiën gewerkt. Cijfers zijn cijfers, maar werken met mensen – iets voor iemand betekenen – geeft veel meer voldoening.”

Armoede
Het thema armoede is geregeld onderwerp van gesprek. “Je ziet het gewoon gebeuren. De tweede generatie Molukkers gaat met pensioen. Omdat ze vroeger moeilijk aan werk kwamen, hebben ze momenteel een mager pensioen of alleen AOW. We praten hier met onze jongeren over. Zij moeten dit nu goed regelen voor zichzelf om financiële problemen in de toekomst te voorkomen. Of neem nou een uitvaartverzekering. Van oudsher werd dit binnen de gemeenschap opgevangen, maar dat is nu niet meer zo. Dat zijn misschien lastige onderwerpen, maar daar moeten we het onderling wel over hebben. Alleen zo leren onze kinderen van het verleden en krijgen ze het beter dan wij.”

Kunst
Max schuwt het taboe niet. Zo wordt artistieke ontwikkeling binnen de Molukse gemeenschap niet altijd gestimuleerd. “Ik maak me daar eveneens schuldig aan. Toen mijn dochter naar de modeacademie wilde, heb ik haar dat afgeraden.” Maar tijden veranderen en Max ook. “Vanaf 2012 werken we samen met kunstenares Juul Sadée. Zij weet je te stimuleren om iets te doen met je talent. Zo’n 25 mensen van onze gemeenschap hebben meegewerkt aan een silent performance. In 2013 en 2015 deden we zelfs mee aan Musica Sacra, een jaarlijks kunstenfestival. Door te werken aan je persoonlijke ontwikkeling, leer je jezelf kennen. Dat is niet altijd gemakkelijk, het brengt emoties teweeg. En dat is nieuw voor sommigen.”

Een mooi gesprek
Zelf was hij aangenaam verrast toen tijdens zijn wekelijkse repetitieavond van het kerkkoor de wethouder ineens verscheen. Max kreeg een cheque van €2000,- voor zijn jarenlange inzet als vrijwilliger. “Ik vond het al apart dat mijn familie aanwezig was, inclusief mijn kleindochter. Zelfs mijn vrouw heeft al die tijd haar mond gehouden over de prijs. Het was heel fijn dat iedereen erbij was en ik heb een mooi gesprek gehad met de wethouder.” Heeft hij al een bestemming voor de cheque? “Ja, we willen een eetavond organiseren met Mondriaan en de Quiet community voor hun clientèle.” Max hoopt nog lang mee te werken aan het behoud van de Molukse cultuur in Nederland. “En dat betekent dat we soms dingen van vroeger in een nieuw jasje moeten stoppen.”