Achter de tap voor de bewoners van Maasveld

Bijna was de verrassing van de Vrijwilligersprijs voor Frans Kerkhoffs in het water gevallen. “Een collega van Maasveld had me weggelokt, maar ik zag wethouder Mara de Graaf toch voorbijlopen. Ik vroeg me alleen af voor wie de prijs was.” Frans was zelf de gelukkige. Voor 23 jaar vrijwilligerswerk kreeg hij een mooie cheque.

“Ik zei meteen ja”
“Vrijwel mijn hele schoonfamilie werkt bij Maasveld”, vertelt Frans. “Mijn dochter was twee weken oud toen we met haar naar hun kerstmarkt gingen. De bewoners waren hartstikke dol op haar. En nu werkt ze er zelf.” Toen Frans 23 jaar geleden werd gevraagd om te helpen tijdens de kermis van Maasveld zei hij meteen ja. “Of ik er nu rondloop als bezoeker of meteen eventjes meehelp. Die kinderen bleven uren in de draaimolen of de rups zitten. Het maakt mij gelukkig om anderen blij te zien.” Daarna is Maasveld nooit uit zijn leven verdwenen. “Zelfs op onze bruiloft waren enkele bewoners. Daar stonden we echt van versteld.”

Voor de bewoners
Dus als er een evenement is, getapt moet worden, helpende handjes nodig zijn, dan is Frans present. Bij Maasveld wonen mensen van alle leeftijden met een verstandelijke beperking. “Ze doen enorm veel voor de bewoners”, zegt hij trots. “Er is een creawinkel, ze maken zelf spulletjes die ze verkopen en de boerderijfeesten zijn altijd erg gezellig. Dan worden schapen geschoren, zijn er spelletjes en muziek. Prachtig om te zien.” Door de jaren heen heeft Frans een band opgebouwd met sommige bewoners. “Ze missen je echt als je er niet bent. Ik geef 1 bewoonster altijd een poen op haar wang en zeg dan ‘niet tegen mijn vrouw Tanja zeggen, hè?’. Dan moet ze lachen en vraagt vervolgens waar Tanja is.” Natuurlijk werkt zijn vrouw ook bij Maasveld. “We kunnen beter daar een huis kopen”, lacht Frans.

Een traantje
Tijdens carnaval hielp hij natuurlijk ook mee. “Ik sta dan vooral achter de bar. De bewoners maken elk jaar de carnavalspakjes, met telkens een ander thema. Hun optocht is nog mooier dan die bij ons in Heugem”, lacht hij. Terwijl hij aan het werk is in het carnavalscafé, vraagt een collega of hij even mee gaat naar de koeling. “Ik had niks door. Zelfs niet toen ik de wethouder en een fotograaf langs zag lopen. Ik was alleen benieuwd wie de cheque zou krijgen.” Zijn vrouw wist dat de prijs voor Frans was, maar moest drie weken niets verklappen. Ze had geen idee hoe hij zou reageren. Toen hij op het podium moest komen, werd het duidelijk. “Ik moest wel even een traantje wegpinken. Zo’n prijs geeft je voldoening, nu kan ik er weer een paar jaar tegenaan.” Voor een deel van het bedrag heeft Frans een duidelijke bestemming: “Mijn vader was de afgelopen tijd ziek en heeft carnaval moeten missen. Hij woont bij La Valance en zij gaan nu nog een feestje organiseren. De rest is voor Maasveld, zij weten het beste hoe ze dit moeten besteden.”

Geen verschil
Naast zijn vrijwilligerswerk is Frans bewaker in het Stadhuis. “Voor mij verschilt dat werk niet zo veel van elkaar. Ik maak graag praatjes met mensen, ongeacht wie ze zijn.” Of het nu een bewoner is of de wethouder, hij maakt voor iedereen tijd. “Vooral de kinderen bij Maasveld, daar heb ik een zwak voor. Ik werk er iedere seconde met plezier en hoop dat nog lang te blijven doen.”