Groene vingers en een gouden hart

Harrie is 5 dagen per week te vinden in de kassen van SGL. “Ze noemen mij allemaal Harrie de Tuinman”, lacht hij trots. Bij SGL komen mensen met niet-aangeboren hersenletsel of dementie. Bij Harrie Winants kunnen ze stekjes maken, helpen bij het verpotten of lekker in de tuin zitten. “Mensen plezier zien hebben, dat is toch het mooiste dat er is.”

“Ik wilde graag iets doen”
Hij heeft lang in de bouw gewerkt, maar als jonge jongen verkocht hij groente en fruit. Misschien ligt daar de kiem voor zijn latere groene vingers. “In 2014 werd ik helaas afgekeurd, maar ik wilde graag iets blijven doen. Elke keer als ik met mijn hond langs SGL liep, zag ik mensen naar binnen lopen. Op een ochtend ben ik binnen gestapt en heb ik gevraagd of ze vrijwilligerswerk voor me hadden. Diezelfde dag kon ik beginnen.”

Opbloeien
De tuin en de kas, dat is zijn wereld. Stekken, toppen, snoeien. Van 1 plant maakt Harrie rijen nieuwe plantjes. Die worden in de tuin van SGL geplant of verderop bij de supermarkt in Caberg. “Ik heb het vak geleerd van een van de cliënten. Sommige mensen hier zijn halfzijdig verlamd. Voor hen is het al heel wat als het lukt om gaatjes te maken in de aarde voor een stekje. Of dat de nieuwe potjes gewassen zijn. Je moet niet te streng zijn.” Hoe hij zo met mensen heeft leren omgaan? “Dat zit in me”, zegt hij schouderophalend. “Af en toe moeten de begeleiders me wel een beetje dimmen. Ik maak wel eens Maastrichtse grapjes, iets waar de cliënten hard om lachen. Het leven is al serieus genoeg.”

Trots
Elke werkdag is Harrie bij SGL. ’s Middags luncht hij samen met de cliënten. “Ik smeer hun boterhammen, schenk de koffie in. En dan hebben we goeie gesprekken. Soms wordt er wel eens gehuild. Dat hoort erbij.” Sommige cliënten zijn dementerend. “Dat vind ik zwaar om te zien. Dan vragen ze mij van de ene op de andere dag ‘waar is Harrie?’. Ik hoop dat SGL nog lang mag blijven. De doelgroep is steeds complexer, terwijl de activiteiten die we kunnen aanbieden steeds minder worden.” Gelukkig is daar zijn trots: het groen van SGL. “Er komen geregeld mensen kijken naar de tuin”, vertelt hij. Van mei tot september groeit hier alles volop. “Daar hebben we toch maar mooi samen voor gezorgd, cliënten en vrijwilligers samen.” Hij wijst naar een Chinese roos. “Kijk eens hoe prachtig die al bloeit.” De rode hibiscus staat net zo fier in de kas als Harrie.

Thematuinen, een brander en vlaai
En nu heeft Harrie de vrijwilligersprijs in de categorie groen gewonnen. “Ik wist nergens van!” roept hij uit. “Op een maandag was ik hier bezig toen de teammanager mij vroeg even te helpen. Ik ging het lokaal in en daar zaten mijn vrouw, familie, vrienden. En de wethouder. Ik dacht ‘wat gebeurt hier?’. Ik was verbaasd en eigenlijk vond ik het eigenlijk in eerste instantie niet zo leuk.” Harrie staat niet graag in de belangstelling. Hij vraagt meteen wie hem heeft aangemeld. Dat blijkt zijn neef te zijn. “Mensen hebben moeite gedaan om je te nomineren. Dan wil ik geen spelbreker zijn. En ik zag die cheque. Daar kunnen we van alles mee doen!” Hij heeft al volop plannen: “Ik wil met de cliënten naar Valkenburg. Daar heb je thematuinen die je kunt bezoeken. En we gaan een keertje een dag naar een tuincentrum. We hebben nog het een en ander nodig. Onkruid wieden is voor velen lichamelijk wat zwaar. Dus zo’n brander is een uitkomst. Drinken we meteen samen een kopje koffie met een stukje vlaai.”