“Dankzij het vrijwilligerswerk hoor ik erbij”

Op 10 maart kreeg John Derhaeg uit het Statenkwartier van onze locoburgemeester de Vrijwilligersprijs 2018 in de categorie Sport. En terecht. Want John is al 26 jaar vrijwilliger op de Odaschool. En hij staat 36 jaar met hart en ziel klaar voor voetbalvereniging Standaard Caberg Maastricht. Die 2 vrijwilligersbanen zijn z’n lust en leven. Waarom? Dat hoort u in dit interview van John zelf. We zoeken John op in de Odaschool waar hij tussen 2 pauzes in even tijd voor ons maakt. 

John is ziek. Al sinds jonge leeftijd lijdt hij aan een ernstige vorm van reuma. Van beroep is hij slager. Maar door zijn ziekte kon hij dat werk niet meer doen. En ook geen andere baan vinden. Bij de pakken neerzitten is niet zijn ding. Dus kwam hij via een vriend terecht bij de voetbalvereniging. Niet om te voetballen, maar om te helpen. John: “Ik haatte het om niet te kunnen werken. Ik heb een tijd geprobeerd parttime te werken. Maar de bedrijfsarts besliste anders. Waarom ik mezelf in godsnaam zo pijnigde? Dat vroeg ie me. Ik was begin 20.” En zo begon Johns carrière als vrijwilliger. Want het was niet dat hij niks kon, integendeel. John is handig en is nergens vies van. Maar alles gebeurt wel in zijn tempo.

Manus-van-alles
Toen Johns zoon naar de Odaschool ging, werd John lid van het oudercomité. En van het een kwam daar het ander. “Of ik wat in de tuin wilde doen. Daarna volgde een andere klus. En nu zijn we 26 jaar verder.” Zijn rol? “Ik ben manus-van-alles”, vat hij samen. Een jongen van een jaar of 10 duikt naast John op. “Er is geknoeid op de gang”, meldt hij. “Ik kom het zo opruimen”, knikt John. Hij lacht: “Ja, ze weten me wel te vinden. Ik roep ook altijd overal: niet hellen, Johny bellen.”

Warmte
“Als ik hier ben of bij de voetbalclub, dan hoor ik erbij”, vervolgt hij op een serieuze toon. “Dan maak ik ergens deel van uit. Dan ben ik niet zielig of ziek.” Een traan glinstert in zijn ooghoek. “Laten we eerlijk zijn: als je een uitkering hebt, bekijken mensen je vaak toch net even anders. Hier accepteren de mensen me. En dat doet goed. Ik heb een open en sociaal karakter. Ik heb het nodig om tussen de mensen te staan. Die warmte, die heb ik nodig.”

Een vaatwasser
En dan krijg je opeens een prijs. Terwijl in de belangstelling staan totaal je ding niet is. “Ik heb al beloning genoeg”, klinkt het bescheiden. Toch genoot hij. “Ja, de waardering doet goed. En ik was totaal verpopzakt.” De prijs kreeg hij in de categorie Sport. Maar de nominatie kwam vanuit de school; vanuit de scholenkoepel (Mosa Lira) zelfs. Het prijzengeld verdeelt John dus eerlijk: “De ene helft gaat naar de voetbalclub en de andere helft van het geld gaat naar de school, voor de musical.” Het liefst zag John dat de voetbalclub een nieuwe vaatwasser zou kopen. “Dan heb ik er ook nog wat aan”, knipoogt hij. “De oude is stuk en er is geen geld voor een nieuwe. Maar het is ook prima als het geld naar het opknappen van de lokalen gaat, hoor.”

Reizen
Het mooiste moment uit zijn vrijwilligerscarrière? “Vorig jaar was ik 25 jaar bij de Odaschool. Toen heeft de school me getrakteerd op een feestje en op een trip naar Parijs. Reizen vind ik iets geweldigs, dus dat was een schot in de roos.” En bij de voetbalclub? “Ik mag bij elk feestje zijn dat er is, dus ik heb alleen maar beste momenten”, besluit John.