Vrijwilliger Pie Coenen staat paraat voor de Maastrichtse Verkenners Band

Pie Coenen (86) heeft altijd al een speciale band gehad met de verkenners. Zelf was hij van welp in 1945 tot zijn militaire diensttijd lid. Jaren later speelt zijn kleindochter dwarsfluit bij de Maastrichtse Verkenners Band (MVB), de grootste muziekvereniging voor jongeren van Limburg. En als de MVB zonder verenigingsgebouw komt te zitten, is Pie een van de eersten die zich aanmeldt om mee te helpen op de nieuwe locatie.

‘Wees paraat’
Dat Pie handig is, blijkt wel uit het feit dat het huis aan de Bilserbaan, waar hij samen met zijn vrouw al vanaf 1963 woont, zelf heeft gebouwd. “We woonden destijds echt aan het einde van de wereld. Rondom lag een enkele boerderij, hierachter lagen de bergen waar de kinderen speelden.” Hij ziet Maastricht veranderen, maar een van de constante factoren in zijn leven is vrijwilligerswerk. Of het nu voor de Maastrichtse Zwem- en Poloclub is, de BB (Bescherming Bevolking) of de Watersportclub MCC was. Pie vindt het allemaal heel normaal. Dat doe je gewoon. “Ik denk dat dat komt door mijn tijd bij de verkenners. ‘Wees paraat’, was onze spreuk.” En paraat staat Pie altijd.

Tot aan de enkels in de rotzooi
Vijf jaar geleden hoorde Pie van de plannen voor een nieuw verenigingsgebouw van de MVB. “Na veel zoekwerk en geld bij elkaar schrapen, hadden ze een locatie gevonden. Nou ja, zeg maar gerust een bouwval.” Aan de Malbergsingel lag een voormalige garage met bovenwoning. Na de garage en een taxibedrijf was het pand overgenomen door junks en zwervers. Een binnenbrand deed de rest. “We stonden tot aan onze enkels in de rotzooi”, herinnert Pie. Hij stapte naar de voorzitter van de MVB en vroeg of hij iets voor ze kon betekenen. “Ik was weliswaar 81, maar kon altijd wel een handje helpen.” De voorzitter was blij met de hulp en dacht zelf meer aan af en toe eens een levering materiaal ontvangen als de andere vrijwilligers niet aanwezig konden zijn. “Dat liep uiteindelijk heel anders”, lacht de Maastrichtenaar. “Het werd een onbezoldigde baan.”

Schijfje voor schijfje
Slopen, opruimen, strippen, opbouwen. De werkzaamheden gaan jarenlang door. “We wilden eerst de bovenwoning in orde maken, zodat daar altijd iemand kon zijn om toezicht te houden. Het gaat langzaam. Schijfje voor schijfje, zoals onze voorzitter zegt. Zodra er een beetje geld is, komt er bijvoorbeeld weer een partij stenen. De laatste twee jaar zien we het gelukkig groeien.” En corona? “We hebben ons altijd heel goed aan de maatregelen gehouden”, stelt Pie. Er verschijnt een ondeugende glimlach om zijn mond. “We zijn er allemaal goed doorheen gekomen, inmiddels zijn steeds meer vrijwilligers gevaccineerd. Maar corona is een ramp voor de vereniging zelf. De leslokalen en de concertzaal moet nu aan allerlei eisen voldoen voor wat betreft de ventilatie, maar hoe dat moet, kan niemand ons vertellen. Waarom gaan de sportscholen wel open, maar moeten onze deuren nog dicht blijven? Er valt geen touw aan vast te knopen.”

‘Waarom ik?’
En toen kwam er ineens bericht vanuit de gemeente Maastricht. “Zodra ik die brief kreeg over de vrijwilligersprijs dacht ik ‘ik zal wel weer wat uitgespookt hebben’”, lacht hij. Even later vertelt Pie: “Waarom krijg ík deze prijs? Alle vrijwilligers stoppen veel tijd en werk in de verbouwing. Misschien is het omdat ik de oudste ben.” Voor hem geen gouden speldjes op de borst. Het geld van de vrijwilligersprijs gaat ‘gewoon’ naar de MVB. “Er moet nog zoveel gebeuren. Ik heb gezien wat bijvoorbeeld zo’n luchtventilatie kost. Ze kunnen het goed gebruiken.”